Afazja to zaburzenie mechanizmów programujących mowę polegające na częściowej lub całkowitej utracie umiejętności budowania i/lub rozumienia tekstów słownych w wyniku ogniskowego uszkodzenia ośrodków mowy dominującej półkuli mózgu. Terapia afazji dotyczy pacjentów, którzy utracili zdolność porozumiewania się w wyniku uszkodzeń mózgu: udarów, urazów mechanicznych, zmian nowotworowych, zakrzepów.

Celem terapii logopedycznej jest odbudowa sprawności języka w jego poznawczej, interakcyjnej i grupotwórczej funkcji. W celu podjęcia właściwej terapii logopedycznej/neurologopedycznej należy określić rozległość i rodzaj zaburzeń, co z kolei pozwoli na rozpoczęcie terapii opartej na zachowanych elementach komunikacji. Początkowo stymulować należy umiejętność komunikacji z najbliższym otoczeniem; pobudzać aktywność językową pacjenta, uczyć i wzmacniać umiejętność rozpoznawania symboli i wiązania ich z mową.

W terapii afazji stosujemy: ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne, pracę z ciałem, masaż, ćwiczenia stymulujące procesy czytania, pisania.